Triatlon Weesp 2013, hakken, zagen, stoempen en vliegen…..

Het ene jaar is het andere niet, dat mag gezegd. Kwam ik vorig jaar prima weg bij de start, had ik nu veel langer de tijd om er met volle teugen van te genieten. Het blijft altijd lastig, je kiest een plek en hoopt dan dat je niet te veel ‘last’ hebt van je mede-atleten. Ik zat dus mis, gemangeld tussen Steff Overmars en een andere atleet. Deze laatste vond het nodig meerdere malen mijn schouder te gebruiken als ‘springplank’ en mijn manoeuvres naar links zorgen voor een paar fijne ontmoetingen met de ‘kleine’ armpjes van Steff. Bij de eerste brug aangekomen zat ik veel te ver naar achteren waardoor ik nogmaals in de mangel kwam en genoeg heb kunnen drinken om vervolgens het tweede stuk naar de volgende brug heerlijk in de drukte door te zwemmen. Pas bij de Casparus villa kwam ik los te liggen en kon ik een krachtige slag maken, na 500 meter dus.

 

 

Tot zover en deel hakken en zagen! Met al 2 minuten achterstand op de latere (zeer terechte) winnaar Menno Koolhaas klom ik op de fiets. Ik kon Thomas Naasz voorbij steken, maar werd ook al snel voorbij gereden door teamgenoot Mitchell Huenders. Aanhaken zou kunnen, maar ligt niet in mijn aard, waarover straks meer. Menno kwam me al tegemoet en was erg goed aan het fietsen. Hij is in een jaar heel veel sterker geworden, mooi om te zien (achteraf dan he?). Daarachter rijden o.a. Marco Vernooij, Tjardo Visser, Omar Brons en Martijn Boot, die niet de slag hebben gemist. Balen! Ook rijden daarachter nog Frans van Heteren waarmee ik vorige week nog samen het water uit kwam en Mitchell dus. Ondertussen haal ik wel Menno van der Meer in, die ook goed heeft gezwommen, hij blijft mij volgen.

Op de Rijnkade heb je goed zicht op wat er gebeurt langs het kanaal. Ik zie de achtervolgende groep en baal nog steeds, ik kom niet in mijn ritme, wellicht mede daardoor. Langs het kanaal kan ik zien wie er aan komen; Thomas Naasz dus, Chris Brands, maar ook Steff Overmars. Ik moet gas blijven geven. Al snel komt Chris mij voorbij en ik probeer mij te focussen op zijn achterwiel. Dit heb ik weleens gedaan op een memorabel rondje Flevoland en toen werkte het ook. Ik neem de nodige ruimte en bijt me vast. Het lukt!

 

Teamgenoot Mitchell Huenders is ongenaakbaar op de fiets!

In de tweede ronde moet Menno van der Meer afhaken en rijd ik met Chris verder. We zien Menno Koolhaas weer tegemoet komen, de afstand lijkt hetzelfde. De achtervolgende mannen komen wel dichterbij. Gas erop!

 

 

Helaas kan ik Chris niet meer volgen, ik moet terug in tempo en mijn eigen race rijden. Verder weinig verandering in de tweede ronde, alles blijft hetzelfde.

De derde ronde hervind ik mijzelf, ik accepteer dat ik de slag gemist heb en kom ook meer in mijn ritme. Totdat….. ik op de terugweg op het industrieterrein een zeer grote groep zie rijden, teamgenoot Daniel Nagel op kop. Niet op letten zeg ik tegen mezelf, maar toch irriteert het me verschrikkelijk. In mijn eentje en ook Chris, Frans, Thomas en Steff blijven we gek genoeg voor en de afstand blijft nagenoeg hetzelfde. De mannen voorop lopen wel uit.

De vierde ronde komt de trein wel dichterbij, nog steeds met Daniel op kop en weer irriteert dit beeld. Het gat met Thomas en Steff lijkt iets groter te worden en ik haal Frans in. Ik weet dat hij een bloedje aan stayeren heeft, maar ik sommeer hem met mij mee te draaien, wij gaan ons NIET laten inlopen door die groep, NO WAY! Het duurt een halve ronde en dan moet Frans toch afhaken. Het geeft mij wel net het zetje om zelfs weer iets uit te lopen op de groep.

De vijfde ronde rijd ik nog harder en kan ik de irritatie pas echt omzetten in wilskracht en ik krijg moraal. Ik vlieg de wisselzone in en begin aan het lopen. Eerst wat draaien en keren en dan richting de stad. Dan komt, wat mij betreft, het mooiste moment van de dag. Voor de katholieke kerk staat 200 atleten met dito supporters te wachten op hun start. Ze vormen een haag van klappende, juichende, schreeuwende en gillende toeschouwers. Het kippenvel staat centimeters dik op mijn armen, ik lach het hele stuk en geeft me nog meer moraal. Ik ga zo hard lopen, ik wil naar voren!

 

Ook teamgenoot Robert Parinussa heeft een megasterk slotonderdeel!

Het eerste rondje geeft een goed beeld van de wedstrijd; Menno op kop, ik kom hem aan het eind van de tunnel tegen, daarachter Tjardo en ik zie nog net Marco en Martijn geloof ik als ik de lus van Aetsveld in ga. Het is een gat, maar ik knal door!

In de tweede ronde komt Chris dan in zicht, ergens achter in de achtergracht haal ik hem in, een kleine uitwisseling van woorden leert dat hij pijn heeft en niet hard kan lopen. Balen! Ik laat hem achter en kom weer Menno bij de tunnel (nu in het midden) tegen, hij loopt dus niet heel veel harder. Tjardo zie ik nu op het punt waar ik eerder Marco en Martijn zag, ik loop dus in!

 

Terug naar het centrum kom ik in een nog hoger tempo. Handje klappen met Noa en Luca, ze schreeuwen de longen uit hun lijf. In het derde rondje feliciteer ik Menno, nu aan het eind van de tunnel, wat een prachtige prestatie! De mannen daarachter zie ik nu niet, maar het gat lijkt toch echt te groot.

Wel haal ik teamgenoot Mitchell in en kort daarna Omar Brons, ik lig nu vijfde! Nog een keer vol gas om te kijken wie er nog lopen, maar ik zie niemand meer op het laatste stuk op de Nieuwstad, vijfde dus, eerste veteraan (nieuwe doelen) en weer beste Weesper!!! Ik kom echt blij over de finish, het was een zware dag. Het begon slecht, het werd slechter, ik vocht, kwam boven en sloot de race zeer sterk af. Mooie mentale opsteker.

 

Het is niet mijn stijl om achteraf te zeuren over andere atleten, iedereen weet zelf hoe hij of zij heeft gefietst. Wel wil in een enorm compliment geven aan Mitchell, Chris, Frans, Thomas en Steff!! Zeer sterk solo fietswerk mannen, ik ben trots op jullie! Hopelijk staat de organisatie volgend jaar meer jury toe op het parcours en houd deze jury zich meer bezig met de controle op stayeren dan op de controle op ritsjes die iets te ver open staan!