Het heeft even geduurd maar hier dan eindelijk mijn verslag van de belangrijkste (sport)dag van 2012, Race day! De wekker ging om 4:45 (geloof ik), wellicht dat Fred en Esther het nog precies weten, ik weet alleen nog de ellende van 8 witte broodjes met jam en honing naar binnenwerken. Eigenlijk de grootste opgave van zo’n dag! Maar om met Fred (@Woordzin) te spreken; ik at de vorige dagen al eieren met de kip er nog omheen, dus dit kan er ook nog wel bij. Voor diegene die het NIET gevolgd hebben, Fred heeft 4 dagen lang elk uur minimaal 5 tweets verstuurd met allemaal wetenswaardigheden over mijn persoon die allemaal geheel op waarheid zijn berust. Ik zou bijvoorbeeld een hekel hebben aan de komma in de 3,8km zwemmen, heb ik een carbon wiel vermalen en met teflon aangemaakt in mijn bidon gedaan, als ik naar het westen fiets de aarde sneller draait en al niet meer. Je voelt het al de verwachtingen zijn hooggespannen!
Over die verwachtingen gesproken, uiteraard waren die er. Ik had er geen geheim van gemaakt dat ik mijn tijd van Almere 1998 (ja, mijn eerste en tot dan toe ook laatste hele triatlon) wilde verbeteren. De tijd destijds; 10 uur 17 moest toch zeker een tijd onder de 10 uur worden. Hoeveel er onder maakte niet zoveel uit zei ik steeds en over een exacte tijd wilde ik me ook niet uitlaten, speculeren gebeurt toch wel. Ik heb van alles gehoord; van een sub 9-er tot 9:59:59, maar ik kan nu wel zeggen dat ik zelf rekende op een tijd tussen de 9:15 en 9:30. Dat moest mogelijk zijn.
Over de eindtijd later meer, het moest eerst allemaal maar
eens gebeuren. Alle spullen pakken (voor zover niet al klaar) en op naar de
start! Fred, Esther en Wouter rijden met mij mee, Eva komt later met Brent.
Groot voordeel bleek meteen al, want ik kon snel uitstappen en snel naar het
Parc Ferme lopen terwijl zij de auto gaan parkeren. Wat je dan aantreft is wel
een groot mierennest hoor. Uiteraard weet je dat er 3500+ mensen mee gaan doen,
maar wauw, wat is dit gaaf!Om 6:30 is de eerste start, de Pro’s, sub 9-ers, 65+ atleten, etc. gaan als eerste van start. Hierna volgt steeds een volgende serie. Ik mag al in de 2e om 6:40! Wel lekker want dan hoef je niet heel lang te wachten, de spanning wordt alleen maar groter dan. Vlak voor de start zie ik Wouter, Esther en Fred nog even en mijn koppie staat inmiddels strak. Nu moet het gebeuren! Een heel jaar trainen voor dit moment, nee geen Rene Froger deuntje…… De laatste succes wensen en dan naar de start.
Gelukkig zijn de groepen niet zo groot, een massastart is mooi om naar te kijken, maar als je er zelf tussen ligt is het toch minder. Brutaal ga ik vooraan liggen natuurlijk, zwemmen kan ik immers best aardig, maar het blijft altijd afwachten met zo’n groep, dit zijn geen pannenkoeken, achter de tweede serie stond in het boekje: “fast age-groupers”. Pang! Het lint gaat omhoog en we zijn gewoon weg! Ik zwem hard weg en kijk eens links (niets) en ik kijk eens rechts (niets), ik lig gewoon eerste! Na een paar honderd meter ga je twijfelen, is dit niet TE hard? Even iets het gas eraf en al snel word ik ingehaald door twee atleten, niet te snel dus, aansluiten! Bij de eerste boei lig ik 5e (volgens twitter verslag van Wouter en Fred) en we beginnen langzaam atleten in te halen vanuit de eerste startserie. Dat is altijd lekker! Bij de tweede boei lig ik 4e en dit zal zo blijven tot de finish. Sneller dan volgens schema kom ik in 52 minuten(!!) het water uit. Ik kan het bijna niet geloven, wauw, wat een tijd! Snel naar de wissel voor de 180km fietsen!
Na een goede wissel kom ik snel in een lekker ritme. Nu goed
gaan voeden, het langste onderdeel (normaal gesproken) begint. Er staat best
een aardig windje, dat had ik tijdens het zwemmen al gezien. Geen storm
uiteraard, maar na bijna wind loze dagen op donderdag, vrijdag en zaterdag is
dit toch even anders. Goed fris kom ik bij Gerding voor de langste klim. In de
wetenschap dat Esther, Eva, Brent, Wouter en Fred hier staan gaat het lekker
makkelijk omhoog. Volgens twitter verslagen van wederom Wouter en Fred, zie ik
er fris uit en zo voel ik me ook. Lekker op weg terug richting Roth en de wind
in de rug nu! Maar na 10km gaat die draaien, nee toch, dat meen je niet! Toch
is het zo, maar ik moet me hier niet aan gaan storen, dat kan je wedstrijd
meteen verpesten. Geconcentreerd rijd ik verder en ik blijf goed op mijn
voeding letten, dat gaat allemaal prima. Dan de eerste keer de Solarer berg,
een woord: KIPPENVEL! Wat een mensenmassa, wat een lawaai en wat een nauw
gangetje naar boven, dit lijkt echt de tour de France! Je denkt dat je er niet
door kan, maar toch gaat het, iedereen staat met van die opblaas klappers en
bellen, iedereen schreeuwt en klapt, niet te geloven!
Vlak voordat ik de tweede ronde in ga word ik ingehaald door
Jan Blokland. Huh, hoe kan dat nou? Hij is in de eerste serie gestart en kan
echt heel hard fietsen dus hier klopt iets niet! Hij vertelt hoe hij na 500
meter een klapband kreeg en later nog een keer lek reed. Uiteindelijk heeft hij
een wiel van de organisatie gekregen waardoor hij door kon. Het kostte hem
zeker 20 minuten. Overigens duurde dit gesprek minder dan een minuut en zoef,
weg is hij! 
Bij 90km zie ik 2:33 op de teller. Een tijd onder de 5 uur
gaat zeker dus niet lukken, goed, accepteren, uit het hoofd en door! Over de
wind ga ik het ook niet meer hebben, de tweede ronde vordert gestaag en ik word
moe, vooral ik mijn rug. Het is geen geheim dat ik snel last heb van mijn
onderrug en bij 120km gaat hij zeuren. Nog 60km te gaan en ik kan steeds minder
makkelijk liggen. De details zal ik verder besparen, maar ik was blij dat ik
mocht gaan rennen! Na 5 uur en 8 minuten op de fiets ga ik net iets na 6 uur lopen.
Toch ga je dan weer rekenen (ja Chris, ik weet het, een man van de cijfertjes).
Ik wilde 3:15 a 3:20 lopen op de marathon dus een tijd onder de 9:30 kan nog
steeds!De eerste kilometers lopen goed. Voor een tijd van 3:15 moet je 13km per uur lopen, dat is 4:38 per km. Dat is het doel. Wouter loopt een stuk met me mee; “lichaam open Barry!” “je loopt goed!”, deze neem ik mee en langs het kanaal heen naar het eerste keerpunt. Het gaat goed, ik kan lang 4:30 a 4:35 blijven lopen en als ik vlak voor het keerpunt Jan weer tegenkom heb ik het gevoel dat ik hem behoorlijk op de hielen zit! Maar ik moet ongelofelijk plassen, op zich een goed teken, maar dan moet je wel stoppen ;-). Na deze pauze pak ik de draad weer op, maar het tempo is eruit. De km’s gaan naar 5 minuten en er boven. Op 21km klok ik 1:41 (geloof ik), maar ik voel dat het zwaar gaat worden. Het wordt ook warm.
Ik besluit een andere tip van Wouter ter hand te nemen en bij elke verversingspost wandel ik even, pak een cola, een stuk meloen o.i.d. en probeer dan het tempo weer op te pakken. Dat lukt aardig en ik kan het tempo er weer in brengen. We zijn dan inmiddels wel bijna bij het tweede keerpunt wat gemarkeerd wordt door een tent die braadworst verkoopt. Je mag zelf invullen wat dit met je maag doet op zo’n moment.
Het laatste stuk langs het kanaal terug. Inmiddels zitten heel veel atleten er doorheen, gelukkig kan ik blijven lopen en het tempo is niet snel, maar ik loop! Bij de splitsing kom ik Coen (Wesselman) tegen, hij is met zijn eerste hele bezig en doet het uitstekend. Inmiddels moet hij wel veel wandelen, maar hij ziet er goed uit, hij gaat het zeker halen! Het laatste stuk terug naar Roth gaat door een bos en dat is een lekkere afkoeling, daar staan ook mijn fans weer, gaaf om ze te zien! Nog een rondje door het dorp en dan naar het stadion! Esther schreeuwt: “en nu genieten….” en dat doe ik, wat een mensen, hoe gaaf is dit, handjeklappen en kippenvel over mijn hele lijf! Ik ga finishen…..
De tijd………? 9 uur 42, onder de 10 uur dus! Nee, niet tussen
de 9:15 en 9:30, dus ontevreden? Nee, zeker niet. Ik heb gedaan wat ik wilde,
meer zat er niet in. Ik ben hier heel erg blij mee, een hele triatlon blijft
een avontuur, je weet niet wat de dag zal brengen, je kan lek rijden, zoals
Jan, je kan een hongerklop krijgen (he Wouter?), je kan vallen (he Eva?), je
kan…… maar een ding is belangrijk; je kan je eigen doelen bereiken en dat is
gelukt! Wouter, Eva, Brent, Fred en Esther, bedankt dat jullie er waren, jullie
waren een geweldige steun! En het was erg gezellig! Martine, Noa en Luca
bedankt voor al het geduld en begrip tijdens de lange trainingsuren en de steun
op afstand natuurlijk! Alle trainingsmaatjes bedankt, zeker Jan Blokland, waar
ik mooie tochtjes mee heb mogen rijden en uiteraard Chris voor al je schema’s,
mentale support en geweldige tips, zonder jullie had ik het niet kunnen doen!
Oh ja, en zoals ons motto was:
Der @barrydooper hat es geschaft und wir haben es
geseh'n... #Falco
De supports (incl. Jan Blokland en een verschuilde Eva):
